Koneserzy to wytrawni znawcy i miłośnicy rzeczy w dobrym gatunku. Od razu zauważmy, że aby być koneserką czy koneserem nie wystarczy sama znajomość przedmiotu. Znawstwo jest jedną ze składowych koneserstwa, ale nie jedyną. Jeśli dobrze znamy się na czymś, na jakiejś dziedzinie, zagadnieniu, dyscyplinie wtedy jesteśmy jedynie fachowcami, „specjalistami od…”
Porządkując foldery w komputerze natknęłam się na ukryty głęboko plik, którego niejednokrotnie bezskutecznie poszukiwałam. W tym pliku swego czasu zapisywałam pytania i dylematy, których poruszenie na blogu wydawało mi się istotne. Przeglądając teraz te zapiski zauważyłam, że odpowiedzi na część pytań można już znaleźć we wpisach. Pozostało jeszcze kilka, które się nie zdeaktualizowały i nadal mogą posłużyć jako ciekawy materiał do analizy. Jak na przykład ten:
Chodzi mi o savoir vivre w nowoczesnym miejscu pracy, z naciskiem na różne zjawiska od niedawna obecne w świecie pracy. Np. czego nie wypada robić na tzw. open space? Czym się różni przestrzeń co-workingowa od zwykłego biura? Jak zachować się w pracowej kuchni, jeśli chcemy, by innym z nami też było dobrze? Od niedawna pracuję właśnie w open space i co chwilę mam drobne dylematy.
Istnieje żartobliwe powiedzenie, nawiązujące do mitycznego chaosu w naszych torebkach, że jest wątpliwe, by coś, co dostało się do damskiej torebki, kiedykolwiek się z niej wydostało. Ja myślę natomiast, że w życiu kobiet ceniących klasykę przychodzi taki moment, najczęściej wtedy, kiedy podejmujemy (wymarzoną) pracę zawodową, że postanawiamy pochylić się nad tym, co nosimy w swojej torebce.
Savoir-vivre w swoim najbardziej podstawowym znaczeniu to umiejętność życia pośród ludzi. W pewnym sensie można go więc uznać za wysoką formę uspołecznienia, gdyż uspołecznienie oznacza posiadanie kompetencji komunikacyjnych, umiejętności psychospołecznych, a także uniwersalnego, humanistycznego systemu wartości i norm postępowania. Savoir-vivre’owym ideałem jest bez wątpienia osiągnięcie dojrzałości społecznej. Oznacza to taki poziom owych kompetencji, na którym nasze motywacje stają się prospołeczne, czyli mają na celu dobro ogólne.
Już od dawna towarzyszy mi pewne spostrzeżenie dotyczące różnych aspektów życia codziennego, a mianowicie, że zachowanie zgodne ze sztuką s.v. najwyraźniej ma szansę wybrzmieć w sytuacjach trudnych, nietypowych, a także – swobodnych, ponieważ swoboda kojarzy się potocznie z brakiem norm. Dla człowieka s.v. jest jasne, że te normy zawsze istnieją i stara się zachować je także w sytuacjach niewymagających ceremonialności, zachowując się jednak przy tym bezpretensjonalnie. Więcej wymaga od siebie, niż od innych.
Ciepłe miesiące to czas, w którym najbardziej, dosłownie i w przenośni, się obnażamy. Dosłownie, ponieważ zrzucamy z siebie kolejne warstwy ubrań; w przenośni, ponieważ to w jaki sposób będziemy latem rozebrane jest komunikatem, który – mam wrażenie, że w bardziej czytelny sposób, niż wtedy, gdy jesteśmy ubrane od stóp do głów – przekazuje nasz stosunek do elegancji. Dlatego na rozpoczynające się lato, chciałabym przypomnieć kilka podstawowych zasad, mówiących o tym, czym jest, a czym nie jest elegancja.
Na pewne rzeczy nie mamy wpływu, na przykład nie mamy wpływu na to, w jaki sposób inni ludzie – nieznajomi – zainicjują z nami kontakt. Jeśli ktoś zrobi to w sposób, który wyda nam się mało kulturalny czy wręcz niezręczny, warto przyjąć, że nie wynika to zazwyczaj ze złej woli rozmówcy, a raczej z niewiedzy, z nieświadomości czy z faktu nieprzywiązywania znaczenia do formy. Są oczywiście sytuacje, kiedy nie ulega wątpliwości, że ktoś z kim rozmawiamy, jest świadomie niegrzeczny, ale akurat takie zachowania nie będą przedmiotem dzisiejszego wpisu.
Precedencja to inaczej pierwszeństwo. Łacińskie słowo praecedentia oznacza: to, co poprzedza. W stylu życia opartym na konkretnych zasadach, precedencja jest bardzo istotnym jego elementem. Można dywagować o tym, czy jest ona ważna we współczesnym życiu towarzyskim, lecz nie ma wątpliwości, co do tego, że wciąż obowiązuje w życiu zawodowym, szczególnie w sferach biznesu.
Dylemat Czytelniczki: “Przyznam, że zastanowiło mnie stwierdzenie, że tłumaczenie się zawsze jest nieeleganckie. Trochę nie wyobrażam sobie sytuacji, w której ktoś zaprasza mnie na tak ważą uroczystość jak ślub i wesele, a ja bez słowa wyjaśnienia (jakoś bardziej mi to pasuje niż tłumaczenie się) odmawiam. Zawsze wydawało mi się, że SV ma za zadanie dbać o relacje międzyludzkie, a taki brak komunikacji chyba niekoniecznie im służy. Przy czym moje założenie jest takie, że na ślub i wesele zapraszam ludzi, których znam i na których obecności rzeczywiście mi zależy. Być może sytuacja wygląda inaczej, gdy zaproszenia otrzymują osoby, z którymi nic nas w sumie nie łączy, bo to jacyś widziani raz w życiu dalecy krewni, czy znajomi rodziców.”
Myślę, że wszyscy mamy nadzieję, że kiedyś jeszcze będzie normalnie, że będziemy mogli spotykać się w większym gronie, organizować przyjęcia i spotkania towarzyskie, a jeśli nie organizować, to przynajmniej bywać na nich. Dzisiejszy wpis przygotowałam z tęsknoty za normalnością. Dotyczy tego, czym charakteryzuje się klasyczny sposób zapraszania gości na wyjątkowe uroczystości. A charakteryzuje się przede wszystkim grzecznością językową.
