Najlepszą ozdobą stołu jest towarzystwo i dobre maniery. Reszta jest tylko miłym dodatkiem, niemniej warto zadbać o to, by ten dodatek elegancko wyeksponować, gdyż stół, mówiąc z odrobiną staroświeckiej egzaltacji, powinien być radością dla oczu, a goszczące na nim potrawy – rozkoszą dla podniebienia.
Inspiracją do dzisiejszego wpisu było pytanie, które jedna z Czytelniczek zadała pod wpisem dotyczącym płaszczy: Czy mogłabyś rozwinąć temat dwóch-trzech płaszczy na różne okazje? Masz na myśli płaszcze zimowe? Czy to nie za dużo? Na pierwszy rzut oka trzy płaszcze w garderobie to dużo, podobnie jak na pierwszy rzut oka może się wydawać, że jeśli dążymy do tego, żeby w swojej garderobie mieć ubrania na “wszystkie możliwe okazje”, to trzeba mieć bardzo dużą ilość różnych ubrań.
Jako buntowniczka z natury, zawsze chadzająca własnymi ścieżkami, długo nie lubiłam słowa moralność. Kojarzyło mi się ze świętoszkowatością, a ktoś, kto go używał wydawał mi się wścibski, lubiący zaglądać do cudzych sumień. Było to w czasach, kiedy nie przywiązywałam jeszcze dużej wagi do właściwego znaczenia słów. Określenie moralność było dla mnie jednoznaczne z kulturą fasadową, gdzie wyznacznikiem tego, jak należy się zachowywać są rygorystyczne i jedynie słuszne nakazy „to nie wypada” i „co ludzie powiedzą”. Słowo moralność odczarowała dla mnie całkiem niedawno profesor Maria Ossowska.
W ten ostatni już świąteczny dzień życzę Wam wszystkiego, co dobre, piękne i prawdziwe; nadziei, miłości i pogody ducha w trudnej sztuce dokonywania wyborów w codziennym życiu.
Bardzo dziękuję, że zechciałyście wziąć udział w świątecznej zabawie, rozpoczętej dwa tygodnie temu. Mam nadzieję, że dostarczyła trochę frajdy, ale też refleksji, bo przecież wszystko jest autoportretem, również sam sposób, w jaki ten autoportret kreślimy.
„Jan w swoim gabinecie siedział na podłodze i zaznaczał w katalogu nowe książki. Resztę nocy spędził na ustawianiu na nowo pięciotysięcznego księgozbioru. Dzieła o historii Francji należały do jego dziadka, a angielska klasyka była moja, ale podstawę jego kolekcji stanowiły prace z dziedziny ekonomii w różnych językach, które gromadził przez ostatnie dziesięć lat.”*
Korzystając z faktu, że nadchodzą Święta chciałabym podziękować Wam za kolejny wspólnie spędzony rok; za to, że jesteście tutaj ze mną. W 2022 roku blog skończy osiem lat i jest to dla mnie niesamowite doświadczenie, bo zakładając go w roku 2014 nie miałam dalekosiężnych planów, a jedynie bieżącą strategię. Po drodze blog doznawał zmian i ewolucji (bo “Droga powstaje gdy idziesz”), a ja mogłam dzięki temu poznawać swoje ograniczenia, a także swoje supermoce. Mam nadzieję, że chociaż w niewielkim stopniu może to być dla Czytelników lekcja poglądowa, że warto się nie poddawać i po prostu robić to, co sprawia przyjemność i daje satysfakcję.
„Lekarz (…) powinien być czysty, dobrze ubrany, pachnieć pachnidłem, ale nie nazbyt. To sprawia dobre wrażenie na pacjentach. Lekarz nie powinien wyglądać zbyt ponuro ani zbyt wesoło. Ponurak zmartwi pacjenta, a roześmiany wesołek może być przez niego wzięty za idiotę.”
Hipokrates ( 460 p.n.e. – 375 p.n.e.), lekarz grecki.
Zimą zazwyczaj nieco mniej dbamy o szyk, bo stawiamy na praktyczność i zdrowy rozsądek. Niemniej nawet w naszym klimacie, który w przeciwieństwie do włoskiego, hiszpańskiego czy francuskiego, każe nam przede wszystkim zastanawiać się Czy to ubranie mnie ogrzeje? można pogodzić pragmatyzm z elegancją.
Piękno może być różne: klasyczne, doskonałe, łagodne, dzikie, naturalne, dostojne, a może być też pozorne, zwodnicze albo nieoczywiste. Zainspirowana obejrzanym w ubiegłym tygodniu kinowym filmem, spróbuję dzisiaj ująć w słowa swoje niesforne myśli dotyczące piękna nieoczywistego. Bo jak mi się wydaje, ten właśnie rodzaj piękna jest bardzo bliski savoir-vivre’owemu sposobowi postrzegania życia i świata.
Leitmotiv Sztuki Wyboru brzmi: savoir-vivre (bądź jego brak) najbardziej wyraziście wybrzmiewa w trudnych warunkach. Niewątpliwie do takich właśnie należą okoliczności i postawy, z którymi przychodzi nam się zmierzyć po kłótni.
