W dzisiejszym wpisie konfrontuję się z komentarzem, w którym Czytelniczka opisuje wrażenia, jakie wyniosła z pobytu nad morzem, a konkretnie – z plaży:
“Jestem świeżo po dwutygodniowym urlopie nad morzem i nie mogę ochłonąć po tym co zobaczyłam.
Teoria decydującego momentu to określenie z dziedziny fotografii. Jego autorem jest Henri Cartier-Bresson, fotoreporter, który zauważył i nazwał tę prawidłowość: „Przegapienie tego momentu jest stratą absolutną – dana chwila nie ma szans, by się powtórzyć”. Uogólniając, chodzi o to, żeby w toczącym się swoim rytmem życiu codziennym wyczuć właściwy moment, w którym trzeba nacisnąć spust migawki. Właśnie teraz, a nie za chwilę, bo tylko w tej jednej konkretnej chwili można uchwycić i oddać z całą wyrazistością sens toczącej się sceny. Potrzebny jest do tego warsztat i intuicja oraz coś w rodzaju uważnej-odważnej reaktywności na ludzi i przydarzające się im-nam sytuacje. Ten wpis nie będzie oczywiście dotyczył teorii fotografii, ale koncepcja decydującego momentu jest doskonałą metaforą tego, jak warto przeżywać codzienność.
Moi Mili, bardzo dziękuję wszystkim Wam za opinie na temat planowanej przez mnie zmiany na blogu. Osobom, które wyraziły swoje wsparcie dziękuję, bo poczułam się jak szczęśliwe dziecko, któremu wyrozumiała mama mówi: „Zawsze jestem z Tobą, cokolwiek postanowisz, bo Cię znam i Ci ufam”. Sceptykom również dziękuję, ponieważ otrzymałam od Was ważną informację zwrotną, z której dowiedziałam się, za co cenicie mój blog i z jakich powodów tu jesteście.
Moje Drogie, bardzo chcę Wam podziękować za dyskusję, która odbyła się pod wpisem „Ja tu (nie) pasuję, czyli o potrzebie harmonii z otoczeniem”. Wpis ma już cztery tygodnie, a jeszcze kilka dni temu pojawiały się pod nim komentarze. Motywem do rozpalenia owej dyskusji stało się jedno zadnie, które wtrąciłam we wpisie mimochodem, a podczas korekty myślałam, czy go nie wycofać. Zdanie owo brzmiało: „Zastanawiam się, czy Kościół może być takim trzecim miejscem, ale nie jestem co do tego przekonana.”
O Simonie Kossak można powiedzieć wszystko, tylko nie to, że była mieszczką, choć urodziła się w szlacheckiej, inteligenckiej krakowskiej rodzinie. Pradziadek Juliusz, dziadek Wojciech oraz ojciec Jerzy to malarze batalistyczni. Ciotki – Zofia Kossak-Szczucka, Magdalena Samozwaniec oraz Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, literatki. Simona natomiast poświęciła się nauce. To biolożka oraz zoopsycholożka, dziś powiedzielibyśmy behawiorystka, o ugruntowanej sławie dziwaczki, a nawet… czarownicy. Uczestnicy wycieczek po Puszczy Białowieskiej, gdzie osiadła na stałe i oddała się pracy badawczej, przychodzili oglądać ją jako „zjawisko”, jedną z regionalnych ciekawostek, a ona groziła, że będzie strzelać do nich z wiatrówki.
To jest wpis nie tylko dla tych, którzy mają psy, chociaż przytaczam historię, która przydarzyła nam się podczas wspólnej z Leo wędrówki. Dla niewtajemniczonych: Leo to cudowne stworzenie, mój szesnastomiesięczny golden retriever, dzięki któremu uczę się sztuki prawdziwego życia, czyli sztuki reagowania w sytuacjach całkowicie nieprzewidywalnych. Historia, którą przytaczam pokazuje, jak bardzo pewne mechanizmy działania są dla nas (ludzi i psów) podobne. Oczywiście nie należy traktować tego, co piszę o podobieństwie dosłownie, w sensie biologicznym, a tylko jako metaforę, która umieszczając przedmiot rozważań w innym niż zazwyczaj kontekście, pozwala dostrzec nieoczywiste jego właściwości.
Nie znam wprawdzie statystyk, ale chyba o tym, że zazwyczaj sypiamy w trykotowych piżamach przypominających dresy, albo w bawełnianych koszulkach nocnych z wizerunkiem słodkiego misia lub kotka nie trzeba raczej nikogo przekonywać. Tego typu bielizny nocnej jest w sklepach najwięcej. Dziś jednak dla przeciwwagi porozmawiamy o elegancji ubrań do snu i o tym, co tę elegancję wyznacza.
Przedmioty nie istnieją w próżni. Są elementami złożonej choreografii interakcji (Dejan Sudjic, Język rzeczy).
* * *
Czy słowo harmonia należy zaliczyć do grona słów zapomnianych? I co w ogóle ono oznacza? Harmonia w ogólnym rozumieniu, jest to zgodne funkcjonowanie względem siebie różnych elementów w odpowiednich proporcjach. Harmonia jest podstawą obiektywnego piękna. Możemy mówić o harmonii dźwięków, harmonii barw, harmonijnym życiu, harmonii otoczenia. Mówiąc harmonijny zwykle mamy też na myśli – piękny, wywołujący spokój, zrównoważony, proporcjonalny, dopasowany, a także estetyczny. Harmonia jest więc przeciwwagą skotłowanego galimatiasu, grochu z kapustą, pomieszania z poplątaniem, jednym słowem – chaosu. To, o czym dziś rozmyślam, to harmonia otoczenia, która wpływa na harmonię naszego życia.
„Gdybym mogła schowałabym Twoje oczy w mojej kieszeni, żebyś nie mógł oglądać tych, które są dla nas zagrożeniem…” (Hey, Zazdrość).
* * *
Dziś poruszam trudny temat, który prawdopodobnie ma więcej wspólnego z psychologią niż savoir-vivre’m. Chodzi mianowicie o zazdrość. Zazdrość to uczucie, które może pojawić się znienacka, a w skrajnych przypadkach może nawet odbierać zdolność do normalnego funkcjonowania w życiu codziennym. To przykre uczucie zawsze jest związane z brakiem czegoś, co bardzo chce się mieć, a co inna osoba posiada. Najtrudniejszym rodzajem zazdrości jest jednak zazdrość na tle relacji w związku, związana z silnym uczuciem niepokoju, że ukochana osoba mogłaby nas zdradzić.
Komentarz jednej z Czytelniczek skłonił mnie do zastanowienia się nad tym, jaka jest różnica pomiędzy zainspirowaniem się czymś, na przykład czyimś wyglądem, stylem życia, urządzeniem wnętrza, a dosłownym odwzorowywaniem tego, co widzimy w kolorowej prasie, na blogach, czy w mediach społecznościowych. Otóż, podczas gdy inspiracja daje impuls i natchnienie otwierając drogę do własnych poszukiwań, do krojenia „materiału” na swoją miarę, o tyle kopiowanie tę drogę zamyka, sprawia, że nie możemy wyjść poza obraz rzeczywistości, który widzimy na zdjęciu.