Pisząc “szczęście” mam tu na myśli nie tyle zbieg pomyślnych okoliczności, co raczej powodzenie w różnego rodzaju przedsięwzięciach i sytuacjach życiowych. Czasami bywa tak, że coś spada komuś z przysłowiowego nieba lub jak mówi ludowe porzekadło, trafia się jak ślepej kurze ziarno, lecz w gruncie rzeczy powodzenie i skuteczność w osiąganiu zamierzonego celu zależy w dużej mierze od przygotowanego wcześniej zaplecza.
Zacznijmy od tego, że w życiu najprawdopodobniej nie da się całkowicie uniknąć sytuacji niekomfortowych, niedogodnych, niezręcznych, a czasem nawet w jakimś sensie męczących. Ryzyko dyskomfortu jest jednym z atrybutów życia między ludźmi i wśród ludzi. To, jak sobie z takim dyskomfortem radzimy jest wskazówką, czy zmierzamy ku dojrzałości społecznej.
Przypomnę, że prawdziwe ubranie – określenie, którego używam nieco prowokująco, oznacza ubranie uszyte zgodnie ze sztuką krawiecką, z odpowiadającego fasonowi stabilnego i gatunkowego materiału oraz z jednoznacznym, określonym przeznaczeniem.
„Miałam wrażenie, że podczas gdy w Stanach wychowanie koncentruje się na tym, jak być dobrym i solidnym, to we Francji – jak być atrakcyjnym. Nie jest to podejście tak frywolne, jak się może wydawać, chodzi bowiem przede wszystkim o naukę precyzyjnego wysławiania się i używania zmysłów, a także wykształcenie krytycznego oka rejestrującego to, co Henry James nazywał <pełnią formy>, którą zaobserwował tylko we Francji. Niełatwo mi wówczas było, i wciąż jest niełatwo, odnaleźć tę nieuchwytną równowagę pomiędzy miarą a niepohamowaniem, z której istnienia zdałam sobie sprawę, dopiero gdy jako nieopierzona Amerykanka trafiłam w ręce Florette.”
Na wstępie wyjaśnię, że zarówno określenia towarzyskość, jak i określenia intymność, będę we wpisie używać w znaczeniu cechy charakterystycznej dla stylu bycia i stylu życia, a nie jako cechy osobowościowej.
Kompletowanie spójnej garderoby, której myślą przewodnią jest elegancja, kiedy wokół panuje nieograniczony właściwie wybór oraz dostępność rzeczy niepotrzebnych, które wydają nam się nagle bardzo potrzebne, wymaga dużej dozy samodyscypliny.
W dzisiejszym wpisie chciałabym nawiązać do elegancji stroju, jako pewnej ogólnej formy wyrazu w stylu życia savoir-vivre. Przewodnik po kodzie ubioru, który przygotowałam już kilka lat temu zawiera ogólne wskazania dotyczące stosowności, rozumianej jako zasada taktu: podpowiada, jaki rodzaj ubrania pasuje do danej sytuacji.
Dzisiaj chciałabym odnieść się do formy dyskusji, która rozwinęła się w komentarzach pod wpisem “Dama z charakterem, czyli kobieta savoir-vivre’u na miarę XXI wieku”. Dziękuję wszystkim paniom, które broniły swoich tez w sposób rzeczowy i zwięzły. Dziękuję bloodorange, że w sposób otwarty i przejrzysty, a także odważny, zwróciła uwagę na kwestię manipulacji opinią naszej małej społeczności. W czasach dominacji łatwych, chwytliwych i powierzchownych treści jest to bardzo ważny temat.
W związku z tematami, którymi się na blogu zajmuję wakacyjne wyjazdy zawsze traktuję (także) jako materiał do obserwacji i przemyśleń dotyczących wizerunku. Tegoroczne, moje wielkie greckie wakacje, zainspirowały mnie do ponownego podjęcia tematu ubioru i jego dopasowania do sytuacji. Kurort na Riwierze Olimpijskiej, niezależne od tego czy spaceruje się w okolicach luksusowych resortów, czy bardziej swobodnych w wyrazie bungalowów, nie odbiega od mojej, przywiezionej tu w głowie, wizji średniej wizerunkowej.
Nie ulega wątpliwości, że wartością nadrzędną jest dla nas wolność, rozumiana jako możliwość dokonywania wyboru. Każdy z nas bierze odpowiedzialność za swoje wybory i za torowanie własnej życiowej drogi. Nikt tego za nas nie zrobi, bo nikt nie zna równie dobrze jak my sami własnych wobec życia oczekiwań. Każdy wybór, nawet nietrafiony – o ile jest wyborem samodzielnym – jest w gruncie rzeczy wyborem dobrym, bo wiele nas uczy.
