Spektakularne zmiany wizerunku robią na nas zazwyczaj kolosalne wrażenie. Kiedy widzimy zdjęcia bohaterek metamorfoz, przedtem/potem, mamy ochotę od razu wymienić całą swoją garderobę oraz wprowadzić radykalne zmiany w swoim wyglądzie, a może nawet i życiu.
Idziemy z Leosiem, moim psem, polną drogą wśród łąk. Nagle słyszę dźwięk, który oznacza, że za nami prawdopodobnie jedzie auto. Odwracam się, stwierdzam, że tak jest faktycznie, więc schodzimy z Leo z drogi i stajemy w trawach, ja twarzą do przejeżdżającego samochodu. Auto jedzie z prędkością może 8, może 10 km/h, ale twarz kierowcy, wpatrzonego w przednią szybę ani drgnie, kiedy nas mija. Nie oczekiwałam wiele, ale liczyłam, jak zazwyczaj w podobnych sytuacjach, na przyjazne spojrzenie i uśmiech, może nawet skinienie głową? Oczywiście, nie byłoby dla mnie problemem, gdybym miała uśmiechnąć się, czy pozdrowić kierowcę jako pierwsza, tym bardziej, że często to robię, tylko że… tym razem w ogóle nie miałam na to szansy. Szkoda, bo świat byłby przyjaźniejszy o tę jedną miłą interakcję.
Zazwyczaj pod wpisami dotyczącymi wizerunku, a szczególnie zasad dotyczących ubioru właściwego do sytuacji pojawiają się komentarze dotykające dylematów związanych z ocenianiem innych na podstawie wyglądu. W większości wydaje nam się to nieetyczne, niewłaściwe, a nawet czujemy się z tego powodu winni. Największym złem wydaje się fakt, że ktoś mógłby oceniać nas samych. Przeważnie wydaje się nam, że ocena, jeśli się pojawi, będzie skutkować na naszą niekorzyść.
Nie jesteśmy w stanie całkowicie i zawsze wystrzegać się sytuacji wymagających zajęcia stanowiska odmiennego od stanowiska naszego rozmówcy czy rozmówców. Oczywiście można przyjąć taktykę unikania tematów, które potencjalnie mogą rodzić scysję czy wywołać różnicę zdań, ale na dłuższą metę taka strategia może powodować więcej szkód niż pożytku. Myślenie, że uda nam się przejść przez życie unikając jakiejkolwiek konfrontacji jest jednak nieco naiwne. Sztuka jak zwykle polega tym, by nawet w sytuacji ekstremalnej pomyśleć o wyborze właściwych środków wyrazu i odpowiednim nastawieniu.
Często można usłyszeć narzekania na „dzisiejsze czasy”, że nie docenia się w nich piękna, a także wrażliwości rozumianej jako łagodność, subtelność, delikatność. Narzekając zapominamy jednak o tym, że piękno, podobnie jak wrażliwość, nigdy nie było i nigdy nie będzie potrzebą ogólną i ważną dla wszystkich. Potrzeby wyższe trzeba w sobie świadomie wzbudzać, przekraczając niejednokrotnie swoją niechęć do rzeczy wymagających. Wszystkiego czego wymagamy, wymagajmy zatem… od siebie.
Zazwyczaj rutyna kojarzy nam się z bezmyślnym kieratem. Ja jednak dziś chciałabym spojrzeć na to zjawisko z nieco innej perspektywy. Dobra strona rutyny pomaga nam zrobić to, co ma być zrobione bez oglądania się na innych oraz bez odkładania rzeczy na później, czyli na bliżej nieokreśloną przyszłość. Wiedzą o tym wszyscy, którzy w sposób dobrze zorganizowany prowadzą swoje domostwa. Każdy dom potrzebuje rutyny. Rutyna pomaga nam uczynić życie względnie przewidywalnym.
„Musiała więc istnieć wśród Garapichów szemrana genealogia wsi, mapa biologiczna więzi łączących ich z cebrowianami, pozwalająca uniknąć sytuacji, w której do łóżka albo na pole gryki pan zaciągnąłby własną siostrę, ciotkę lub córkę. Ta nieformalna struktura nie była pisana wykresami pokrewieństwa, eleganckimi drzewami, herbami ani odmawianą w pamiętnikach litanią nazwisk. Miała zapewne formę ruchu głową ku jakiemuś domostwu lub pytającego spojrzenia w stronę młodej dziewczyny przy sianokosach.”
Gdyby z wszystkich elementów damskiej garderoby wybrać ten, który najbardziej kojarzy się z elegancją oraz klasą, to z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że byłaby to apaszka. Apaszka ma w sobie coś takiego, że wizerunek kobiety, która ją nosi od razu nabiera cech stylu savoir-vivre. Można chyba nawet powiedzieć, że apaszka jest symbolicznym jego wyrazem. Dziś zapraszam zatem na apaszkowe kompendium.
Rząd to duński serial dostępny w serwisie Netflix. Dominują w nim trzy wątki: wątek kobiety na wysokim politycznym stanowisku (także w kontekście życia rodzinnego), wątek mechanizmów władzy oraz wątek roli mediów w kreowaniu rzeczywistości, a także w cynicznym manipulowaniu nią. Każdy z wątków jest tu arcyciekawy. Miłą dla zmysłu estetyki odmianą jest entourage pozbawiony amerykańskiego kiczu. Wisienką na torcie są piękne wnętrza zamku Christiansborg, w którym urzęduje duński parlament. Ale przede wszystkim jest ONA.
W kodzie ubioru strój domowy należy do kategorii swobodnej. Kiedy jesteśmy w domu nie podlegamy presji ani formalnym ograniczeniom. W sferze prywatnej zachowujemy się w sposób naturalny, a od ubrania wymagamy, by nie krępowało ruchów, czyli było przede wszystkim wygodne, a także praktyczne. Ten sam wymóg dotyczy pantofli domowych.
