Na wstępie wyjaśnię, że zarówno określenia towarzyskość, jak i określenia intymność, będę we wpisie używać w znaczeniu cechy charakterystycznej dla stylu bycia i stylu życia, a nie jako cechy osobowościowej.
Kompletowanie spójnej garderoby, której myślą przewodnią jest elegancja, kiedy wokół panuje nieograniczony właściwie wybór oraz dostępność rzeczy niepotrzebnych, które wydają nam się nagle bardzo potrzebne, wymaga dużej dozy samodyscypliny.
W dzisiejszym wpisie chciałabym nawiązać do elegancji stroju, jako pewnej ogólnej formy wyrazu w stylu życia savoir-vivre. Przewodnik po kodzie ubioru, który przygotowałam już kilka lat temu zawiera ogólne wskazania dotyczące stosowności, rozumianej jako zasada taktu: podpowiada, jaki rodzaj ubrania pasuje do danej sytuacji.
Dzisiaj chciałabym odnieść się do formy dyskusji, która rozwinęła się w komentarzach pod wpisem “Dama z charakterem, czyli kobieta savoir-vivre’u na miarę XXI wieku”. Dziękuję wszystkim paniom, które broniły swoich tez w sposób rzeczowy i zwięzły. Dziękuję bloodorange, że w sposób otwarty i przejrzysty, a także odważny, zwróciła uwagę na kwestię manipulacji opinią naszej małej społeczności. W czasach dominacji łatwych, chwytliwych i powierzchownych treści jest to bardzo ważny temat.
W związku z tematami, którymi się na blogu zajmuję wakacyjne wyjazdy zawsze traktuję (także) jako materiał do obserwacji i przemyśleń dotyczących wizerunku. Tegoroczne, moje wielkie greckie wakacje, zainspirowały mnie do ponownego podjęcia tematu ubioru i jego dopasowania do sytuacji. Kurort na Riwierze Olimpijskiej, niezależne od tego czy spaceruje się w okolicach luksusowych resortów, czy bardziej swobodnych w wyrazie bungalowów, nie odbiega od mojej, przywiezionej tu w głowie, wizji średniej wizerunkowej.
Nie ulega wątpliwości, że wartością nadrzędną jest dla nas wolność, rozumiana jako możliwość dokonywania wyboru. Każdy z nas bierze odpowiedzialność za swoje wybory i za torowanie własnej życiowej drogi. Nikt tego za nas nie zrobi, bo nikt nie zna równie dobrze jak my sami własnych wobec życia oczekiwań. Każdy wybór, nawet nietrafiony – o ile jest wyborem samodzielnym – jest w gruncie rzeczy wyborem dobrym, bo wiele nas uczy.
– To wódka? – słabym głosem zapytała Małgorzata. (…)
– Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus.*
Zastanawiając się nad interpretacją tego krótkiego dialogu, za każdym razem zachwycam się jego przewrotną lekkością. Bo nie chodzi tu rzecz jasna o banalne dywagacje o tym, jaki alkohol powinna pić kobieta z klasą, hołdująca savoir-vivre’owym wyborom, tylko o coś dużo bardziej abstrakcyjnego …
Nie będę ukrywać, że słysząc fantastycznie brzmiące hasło ”cnoty niewieście”, poczułam w nim natychmiast niesamowity potencjał zabawnego paradoksu. Być może to kwestia jedynie mojej przekornej natury, choć sądzę, że hasło to ma w sobie ogromną moc burzenia krwi. Moja krew w każdym razie natychmiast zamieniła się w wino – lekko musujące. Wyobrażam sobie, że podobnie mogła odczuwać otaczającą ją rzeczywistość bohaterka dzisiejszego wpisu.
Koneserzy to wytrawni znawcy i miłośnicy rzeczy w dobrym gatunku. Od razu zauważmy, że aby być koneserką czy koneserem nie wystarczy sama znajomość przedmiotu. Znawstwo jest jedną ze składowych koneserstwa, ale nie jedyną. Jeśli dobrze znamy się na czymś, na jakiejś dziedzinie, zagadnieniu, dyscyplinie wtedy jesteśmy jedynie fachowcami, „specjalistami od…”
Porządkując foldery w komputerze natknęłam się na ukryty głęboko plik, którego niejednokrotnie bezskutecznie poszukiwałam. W tym pliku swego czasu zapisywałam pytania i dylematy, których poruszenie na blogu wydawało mi się istotne. Przeglądając teraz te zapiski zauważyłam, że odpowiedzi na część pytań można już znaleźć we wpisach. Pozostało jeszcze kilka, które się nie zdeaktualizowały i nadal mogą posłużyć jako ciekawy materiał do analizy. Jak na przykład ten:
Chodzi mi o savoir vivre w nowoczesnym miejscu pracy, z naciskiem na różne zjawiska od niedawna obecne w świecie pracy. Np. czego nie wypada robić na tzw. open space? Czym się różni przestrzeń co-workingowa od zwykłego biura? Jak zachować się w pracowej kuchni, jeśli chcemy, by innym z nami też było dobrze? Od niedawna pracuję właśnie w open space i co chwilę mam drobne dylematy.
